Waar ben je naar op zoek?

Bel me terug

Vrijblijvend kennismakingsgesprek

Laat je telefoonnummer achter, en ik bel je terug.

Ouderschapsplan volgens Frits G., gecertificeerd MfN-registermediator

Oktober 2021

LEMMER - Nadat echtscheiding eenvoudiger was geworden, trad in 2009 de “Wet bevordering voortgezet ouderschap en zorgvuldige scheiding” in werking, waarin staat dat alle scheidende ouders met gezamenlijk gezag over hun minderjarige kinderen, aan de rechter een ouderschapsplan moeten voorleggen. In zo’n plan staan afspraken over zorg- en opvoedingstaken, met in ieder geval de wettelijk verplichte afspraken over kinderalimentatie, informatieverschaffing en verdeling van de zorg.

Het beoogde doel van het verplichte ouderschapsplan was om conflicten tussen ouders na de scheiding te vermijden en zodoende de nadelige gevolgen van de scheiding voor de kinderen te beperken. En die gedachte is niet zo raar, wanneer je bedenkt dat de meeste mensen die ”in scheiding liggen” door de omstandigheden sterk op zichzelf zijn gericht, dan wel op hun toekomstige ex-partner en daardoor verminderde aandacht hebben voor hun kinderen. Terwijl nu juist de kinderen geen enkele blaam treft voor de scheiding van hun ouders en daarvan dikwijls letterlijk het kind van de rekening worden. 

Behalve “harde” criteria biedt de wetgever veel ruimte aan de opstellers voor de verdere invulling van hun ouderschapsplan. En daarmee, waarschijnlijk onbedoeld, ook ruimte voor erosie van de oorspronkelijke doelstelling om voor minderjarige kinderen de zaakjes goed te regelen.  Wat bijvoorbeeld te denken van de afspraak dat beide ouders de bezoekregeling van hun kinderen in “onderling overleg” zullen vaststellen. Kinderen hebben helemaal niets aan dit soort loze afspraken, nota bene over een onderwerp waarover na scheiding vaak veel gedoe ontstaat.  Iedere zichzelf respecterende mediator zou zich voor dit soort clausules diep moeten schamen. Want de mediator is weliswaar neutraal en onpartijdig, maar komt altijd op voor de belangen van de minderjarige kinderen. Helaas worden dit soort standaard ouderschapsplannetjes nog steeds met één druk op de knop van het internet gedownload. Snel en goedkoop.

Door dit soort praktijken blijven de nadelige gevolgen van scheiding voor de kinderen onverminderd in stand. Hetgeen weer resulteert in sterk toenemende vraag naar jeugdzorg. Inmiddels is zelfs in een aantal gemeenten een pilot gestart waarbij aan scheidende ouders met kinderen van gemeentewege een vakkundige familie-mediator wordt aangeboden, uitsluitend om daarmee toekomstig onheil en verdere druk op de gemeentelijke jeugdzorg af te wenden. Maar co-ouderschap betekent toch ook dat na echtscheiding de ouders verantwoordelijk zijn en blijven voor het welzijn van hun kinderen?

Dat de wetgever zich beperkt tot enkele “harde” criteria valt wel te begrijpen en laat het daarmee aan de ouders om aan de “zachte” criteria invulling te geven, waarbij begrippen als warmte, liefde en geborgenheid het beeld bepalen. Best lastige onderwerpen om op een goede manier in een ouderschapsplan te verwoorden. Maar zeker niet onmogelijk!

En als je dan zo’n “ouderschapsplan 2.0” leest ontkom je niet aan de vraag waarom pas bij echtscheiding een ouderschapsplan wordt geschreven.  Zou het niet heel logisch zijn als toekomstige ouders samen een dergelijk plan zouden opstellen? Onder het motto: Bezint eer ge begint.

Immers, als het kalf eenmaal verdronken is... tsja, dan is de koe verdrietig en niet alleen de koe. Lees ook eens de brief aan alle gescheiden ouders van Nederland van Villa Pinedo.

Kennismakingsgesprek